Telefonum hala sık çalıyor, sürekli mesaj alıyorum arkadaşlarımdan.. Biliyorum, bitti ama; insan umuyor yine bir şeyler ya da insanın içindeki garip yaratık öyle olmasını istiyor.. Aklım 2+2=4 kadar iyi biliyor o mesajlarının sahibinin sen olmadığını. Kalbim şimşek hızıyla düşünüyor: "Ya O'ysa", aklım; kaşları inik, "Değil, olmayacak.Yeter artık!"
Her yeni mesajda aynı dialog geçiyor vücudumda. Yoruldum sanırım bir süredir düşünmeyi ertelemekten.Zira düşündükçe hissediyorum yavaşça düştüğümü..
Kıyametin kopacağını bilirken gerçekleşmesine şaşırmak gibi, sabah 7' de kalkmak için saati kurup sabahın oluşuna inanamamak gibi, duvardaki saatin yerini değiştirip alışkanlık eseri eski yerine bakıp durmak gibi..
Bilmem, anlatabildim mi..
Adını artık sen koy..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder